Werk graaf je put, Maak je eigen bron
En houd niet op.
Nu niet, nooit niet.
Op de bodem zul je water vinden.
Doe je oefeningen, elke dag,
Je trouw daaraan is de knop van de deur.
Klop op de deur,
Klop en klop en klop,
Tot de vreugde in je een venster opent:
”Wie klopt daar zo gestaag?”

~Rumi~

 
In het soefisme kennen we een lange traditie van musiceren, poëzie en dans. Je zou, met Rumi, kunnen zeggen dat dit is als de klop op de deur van ons eigen hart. Een klop die de deur opent naar een diepere werkelijkheid in ons-zelf, een deur opent naar de Geliefde, naar God.

Deze ochtend zingen we een muziekmeditatie onder begeleiding van een Indiaas harmonium. Vanuit geleide meditatie volgt een musical tuning, waarin we ons op elkaar afstemmen. De tuning glijdt als het ware over in een mantra die steeds opnieuw wordt herhaald. Heilige woorden die zich als het ware steeds dieper een weg naar binnen boren tot diep in ons wezen. Een bepaald aspect of kwaliteit in ons kan aangeraakt worden en door de continue herhaling tot leven komen of worden versterkt.

De stilte die daarna invalt, kan een intens gevoel van vrede en diepe verbondenheid geven.